เชิดพงษ์ บัวอ่อน กับบทเพลงรักจากคุณครูสมนึก ธนการ

๑. รอพี่ชาย.....บทเพลงรักจากคุณครูสมนึก ธนการ
ตื่นเต้นดีใจอะไรกันนักกันหนา
รู้ไหมพี่ชายน้องมา มาหามาเยี่ยมโรงเรียน
ชื่อพี่เชิดพงษ์ บัวอ่อน ก่อนมาแวะเวียน
คอยมาเยี่ยมเยียนพี่จ๋ารีบมาไวไว
เสียงคุณครูบอก เตรียมตัวพี่ชายมาหา
รู้ไหมพี่จ๋า น้องนี้ตื่นเต้นเท่าไหร่
คอยนับเวลา แม้วินาทีผ่านไป
คอยด้วยห่วงใย ตั้งใจจะรอพี่ชาย
ให้น้องสัญญา สัญญาจะเป็นเด็กดี
ให้น้องคอยพี่ สัญญายังมีความหมาย
ให้กตัญญู ยังอยู่มิเคยเสื่อมคลาย
บอกอย่างไม่อาย เรื่องยาเสพติดไม่มี
หรือพี่มาถาม มาตาม มาทวงสัญญา
หรือพี่มาหา ด้วยใจมิเคยหน่ายหนี
หรือเพียงแวะผ่าน ถึงคราวกลับบ้านพอดี
อย่างไรน้องก็รอพี่ ยินดีพี่ชายกลับมา
๒. แอบฟังคุณครู.....บทเพลงรักจากคุณครูสมนึก ธนการ
แอบฟังคุณครู น้องรู้ว่าท่านตื้นตัน
พูดกันเสียงลั่น ปลื้มใจศิษย์พี่ หนักหนา
เตรียมตัดชุดใหม่ ไว้ใส่รอพี่กลับมา
รู้ไหมพี่จ๋า คุณครูพูดว่าปลื้มพี่ชายจัง
เคยเห็นพี่มา จำได้ เมื่อคราครั้งก่อน
ปีนี้พี่ย้อน กลับมาคุณครูท่านหวัง
ยกตัวอย่างพี่ น้องนี้แสนปลื้มพี่จัง
อยากเห็นอีกครั้ง กลับมาเถอะนะพี่ชาย
พี่เป็นคนดี ที่หนึ่งในใจคุณครู
น้องได้แอบรู้ ยังปลื้มแทนพี่ไม่หาย
ร้อยครั้ง พันครั้ง ได้ฟังคุณครูบรรยาย
แต่น่าเสียดาย น้องจำไม่ได้ทุกคำ
ปีนี้พี่มา น้องว่าให้ถามคุณครู
อยากเห็นอยากรู้ คิดไปแล้วให้นึกขำ
คุณครูสอนไว้ ท่านสอนเท่าไหร่ไม่จำ
ท่านตอกท่านย้ำ ว่าอย่าลืมคำ สัญญาพี่ชาย
๓. แอบน้อยใจพี่.....บทเพลงรักจากคุณครูสมนึก ธนการ
เห็นเพื่อนเขาได้ มากมายของขวัญต่างหน้า
ทุนการศึกษา พี่ชายมอบให้เพื่อนเขา
น้องแอบน้อยใจ เมื่อไหร่จะถึงคราเรา
ปีแล้วปีเล่า ก็เปล่าไม่เคยได้เลย

แอบน้อยใจพี่ กี่ปีแล้วที่เฝ้ารอ
นั่งอ้าปากหวอ เฝ้ารอผ่านไปเฉยเฉย
น้ำตาตกใน เชื่อไหมสักชิ้นไม่เคย
แม้เพียงเอื้อยเอ่ย เฝ้ามองหวังจ้องสบตา

น้องเรียนไม่เก่ง แถมยังขี้ขลาดตาขาว
คุณครูก็ว่าโง่เง่า มากมายแต่เรื่องปัญหา
รูปร่างไม่สวย ลายมือเหมือนไก่เขี่ยมา
ไม่เคยเข้าท่า เลยในสายตาคุณครู
นั่งแอบพิงเสา อ้ายเรามันน่ารังเกียจ
ถ้อยคำหยามเหยียด ประดังฟังจนชินหู
ไม้เรียวกี่อัน ทุกวันยังรับได้อยู่
ช่างน่าอดสู อยู่นอกสายตาพี่ชาย

๔. ขอบคุณพี่ชาย.....บทเพลงรักจากคุณครูสมนึก ธนการ
ขอบคุณพี่ชาย ที่ให้ทุนการศึกษา
อยากบอกพี่ว่า ทุนนี้ช่างมีความหมาย
ยาต่อชีวิต ครอบครัวหนูไห้รอดตาย
บอกพี่ไม่อาย หนูให้แม่ไปซื้อยา

เพราะพ่อหนูป่วย ครอบครัวถึงคราตกอับ
แม่ต้องมารับ ภาระเรื่องการรักษา
พ่อต้องหยุดงาน เพราะร่วงร่างร้านลงมา
สามอาทิตย์กว่า ข้าวคลุกน้ำปลาแทบไม่มีกิน

ได้เงินค่ายา รักษาพ่อหนูหายป่วย
เพราะพี่มาช่วย ครอบครัวหนูจึงไม่สิ้น
ทุนการศึกษา ดั่งยาน้ำทิพย์หลั่งริน
เทพไทได้ยิน ขอช่วยอวยชัยพี่ชาย

คุณครูปราณี ฉันทวิชานนท์